Non sei cómo foi pero Jimy deuse conta de que o mundo vai ás veces máis rápido, ás veces máis a modo, pero no seu ritmo constante, vai case que sempre por diante na carreira. Pensou que o seu corazón partira a Sudámerica, e resulta que agora é el quen escapará por eses lares procurando non mirar atrás. Pasou de busca-la viaxe espiritual á mergullirse na espirituosa. E cando xurou que Adolfina non regresaría a terra do pracer, ela xa cabalgaba espida por unhos campos que parecen non ter dono.
Todo cambia cada segundo e o rumbo non parece ser máis constante que o propio tempo. A inseguridade da travesía ven desaconsellada polos avisos dos mariñeiros que ven feiticeiras onde o capitán ve sereas. Mentres dirixe a nave á procura do paraíso perdido, atracará nas illas de vellos piratas e tesouros ocultos.
Confia en que uns mariñeiros de pel de pedra polo salitre non atinen desta volta -sería a primeira vez- e que os buratos da fragata non sexan provocados polas feiticeiras e irremediablemente o condenen ó naufraxio.
- E se fosen de verdade sereas? Non merecería a pena só o intento?
- O fondo do mar está cheo de buscadores de sereas, capitán...
